حضرت فاطمه(س) الگویی برای همه

حضرت فاطمه(س) الگویی برای همه

قال المهدی (ع) : «فی إبنَةِ رسُولِ اللهِ (ص) لِی أسوَهٌ حَسَنَهٌ» (بحار الانوار، ج53، ص178، باب31)

یکی از چیزهایی که در قرآن به آن تأکید شده، لزوم الگوگیری و الگوپذیری از زندگی اولیاء الهی است. قرآن کریم پیامبر عظیم‌الشأن اسلام (ص) را الگوی شایسته‌ی مؤمنان معرفی می‌کند:

«لَقَد کانَ لکُم فی رسولِ اللهِ أسوهٌ حسنهٌ لمَن کانَ یَرجُو اللهَ و الیومَ الاخر و ذَکَر الله کَثِیراً»[1]

مسلّماً براى شما در زندگى رسول خدا سرمشق نیکویى است، براى آنها که امید به رحمت خدا و روز رستاخیز دارند و خدا را بسیار یاد مى‌کنند.

اسوه‌پذیری از پیامبر، صفت نیکویی است که هرکسی به آن متصف نمی‌شود؛ بلکه مؤمنانی به این صفت پسندیده نائل می‌شوند که ایمانی راستین به خدا و روز قیامت داشته باشند. کسانی که دل در گرو عشق خداوند دارند، با تأسّی از پیامبر او را الگوی خود قرار می‌دهند.[2] مسلما الگوگیری و الگوپذیری یکی از چیزهایی است که در زندگی هر فردی تاثیرگذار است و نقش به‌سزایی را ایفاء می‌کند. چه بسا با یک الگوی صحیح، زندگی انسان تغییر کند و زمینه اعتلای فرد را موجب شود. همچنانکه در مقابل الگوی نامناسب، زمینه انحطاط و سقوط یک فرد و بلکه بالاتر جامعه‌ای را فراهم می‌آورد؛ به‌همین جهت در اسلام بر این نکته تاکید شده که انسان زندگی و راه و روش بندگان صالح خداوند را سرمشق و الگوی خود قرار دهد. در این میان، نقش حضرت فاطمه(س) به‌عنوان الگو حائز اهمیت است. زندگی فردی و اجتماعی حضرت زهرا می‌تواند الگوی مناسبی برای ما باشد. فاطمه(س) در زندگی کوتاه خود تبلور بندگی و عبودیت خداوند بود و با بندگی و عبادت خود به مقام قرب الهی دست یافته بود.

حضرت زهرا الگوی همه مؤمنین، اعم از زن و مرد است؛ حتی اهل‌بیت و ائمه هدی نیز ایشان را الگوی کامل خود می‌دانستند. آن حضرت در همه ابعاد انسانی (معنویت، علم، زندگی این جهانی، تربیت خانواده، همسرداری، رسیدگی به امور بندگان خدا، مبارزه و جهاد در راه خدا، مبارزه با ظلم، دفاع از مظلوم، دفاع از ولایت، تحمل مصائب دنیوی، پایبندی به اعتقادات و فرامین الهی، اطاعت از ولی امر مسلمین و ...) می‌تواند الگوی کامل و شایسته‌ای برای بشریت، مسلمانان و مؤمنین در جامعه امروزی باشد.

پی نوشت:
• [1] -احزاب/21
• [2] - مصباح یزدی، محمد تقی، جامی از زلال کوثر، قم، موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی، چاپ دوم، 1381هش، ص74